Als we maar heel ver uitzoomen en dan kijken naar de ontwikkelingen van de mens door de tijden heen, dan kunnen we iets bijzonders waarnemen.
We zijn ooit begonnen als wanderers in een woeste, wilde natuur die ons omringde. We liepen daar in een klein groepje, man vrouw en kinderen en andere verwanten, zon groep bestond uit zo’n 30 tot 50 personen (zo’n familie heet in de antropologie een band). Een mini groep van harmonie en eenheid zonder een leider.
Na een aantal duizenden jaren werden deze band groepen met veel gebakkelei eens dat het meer kans gaf tot overleven als ze zich samenvoegden tot een stam. Een stam was van een paar 100 tot een paar 1000 personen. De bindende factor was een eigen cultuur, kunst en taal. Een nieuwe, complexere vorm van organisatie was nodig. Een informele leider of opperhoofd met een aantal adviseurs om zich heen was nodig om intern harmonie en vrede te bewaren. De stamleden gaven zich over aan deze leiding.
Nog weer duizenden jaren verder werd de eerste stadstaat gevormd, men gaat er meestal vanuit dat dit Uruk of Jericho is. In ieder geval ergens in het Midden-Oosten.dit was pak hem beet zo’n 10.000 jaar geleden. Best lang geleden dus.
Zo’n 4000 jaar geleden ontstond in Mesopotamië de eerste stadstaten. Hier woonden wel zo’n 50.000 mensen! Een nog complexere vorm van eenheid dus. Natuurlijk gold voor de rest van de wereld een divers patroon van alle stadia, en dat is nu nog steeds het geval.
De vorming van elk nieuw stadium ging vaak met onrust gepaard. Veroveringen, uitbuitingen, maar ook nieuwe niveaus van welvaart. Intern in het eigen stadium van organisatie kon en kan het echter wel degelijk vredig zijn. We ontwikkelen ons dus tot een steeds complexere vorm van samenwerken en samenleven. Terwijl we dat eigenlijk helemaal nooit echt geplant lijken te hebben!!
Van samenwerkende stadstaten naar autonome staten en van staten naar een collectief van staten zoals we dit nu zien met de VS, de EU en de VN. Het gaat zeker weten niet allemaal even makkelijk. En we zitten in dit tijdsgewricht in het laatste staartje van het vormen van staten naar de samenwerking van staten op wereldniveau. We zien al ontwikkelingen in die richting met The World Economic Forum en de klimaat top. Dat dit onrust, angst, spanning en polarisatie geeft in landen en tussen landen is duidelijk maar er lijkt niks anders op te zitten dan open te staan voor dit volgende ontwikkelingsniveau. Wat mij niet erg lijkt, want dan komt er eindelijk rust op deze planeet.
Op baha’i zomerschool hebben we met een groepje van 9 mensen 6 kunstwerken gemaakt over het bovenstaande thema. We deden dit door allemaal over alle kunstwerken tegelijkertijd te mogen werken. Geen werkstuk was van iemand.
We hadden wel een structuur:
Eerste laag/ dag: goddelijke energie
Tweede laag/ dag: plantenwereld
Derde laag/ dag: dierenwereld
Vierde laag/ dag: mensenwereld
We begonnen elke dag met een inspiratiebron over het thema. Daarna gingen we in overleg met elkaar hoe we dit aan zouden pakken. Daarna aan het werk en we ronden de dag af met een nabespreking.
